برای علی معلم

 

به آن قاب خوشایند عادت کرده بودیم

 

سمیرا میس بابایی

مجله دنیای تصویر

شماره 273

ویژه نامه علی معلم   

 

 

  برای من علی معلم یکی از بزرگوارترین و محترم ترین فرهیختگان مملکت به شمار می آید. فردی که هر زمان پای حرف هایش می نشستی چیزی یاد میگرفتی. از انتخاب کلمات اش بگیر تا ردیف کردن جملات و شیوه بیان و رک گویی هایش. نظراتش شنیدنی بود؛ علی معلم همیشه شنیدنی بود، چه زمان کودکی که چشمی به عالم  هنر و سینما و نقد باز نکرده بودم و شخصیت کاریزماتیکش مرا  پای تلویزیون مینشاند ،چه وقتی که نوجوان تر شدم و می دیدم که او چطور همیشه یک سر و گردن از  دیگران )آن همیشه دیگران) بالاتر است  و حرف هایش عیار دارد.او شیفته زندگی و بطرز شگفت آوری شیفته دانستن بود . وقتی اولین بار پا به دفتر مجله مان گذاشتم مملو از شور و هیجان بودم. در طول این سال ها علی رغم ارادت دیوانه وارم به تئاتر و علاقه ام به نقد نویسی از این بیشتر مفتخر بودم که در مجله ای قلم می زنم که علی معلم بنیانگذار و مدیر مسوول اش است؛ آنقدر مفتخر که تمام پاکت های سفید حق تحریره ای را که به خط خود نام و شماره مجله را پشتش می نوشت  تا به حال نگه داشته ام.

  برایم باور کردی نیست که دیگر پشت  میزش پدرخوانده وار ؛ با آن انگشترهای فیروزه ای نگین درشتش نمی نشیند . به آن قاب خوشایند عادت کرده بودیم.نمی توانم بگویم " قدرش را نمی دانستیم"ما همیشه قدرش را می دانستیم. چون می دانستیم که چقدر تعداد ادم حسابی های مملکت کم است و چقدر دارد کمتر میشود. مرگِ بی انصافانه ای بود؛ بی مرام و بی معرفت . آلبرکامو از زبان سنانکو نقل قول می کند«انسان فانی است.بله،ممکن است. اما بمیریم و مقاومت کنیم و اگر مقدر ما نیستی است کاری کنیم تا نشان دهیم که این بی عدالتی است»

برچسب‌ها: علی معلم, نشریه دنیای تصویر اتاقی ازان خود...