نقدی بر نمایش چه کسی سهراب را کشت؟ به کارگردانی شهرام کرمی

نویسنده و کارگردان: شهرام کرمی

بازیگران: بهرام شاه‌محمدلو، رویا افشار، فرید قبادی، سروش طاهری، حسین پورکریمی، آبان حسین‌ آبادی

چه کسی ریتم را کشت؟

سمیرامیس بابایی

ماهنامه دنیای تصویر

«چه کسی سهراب را کشت؟» درباره پسر کشی است . اما اشتباه نکنید این اثر در مورد رستم و سهراب شاهنامه نیست و بجز وام داری از نام سهراب، فرسنگ ها از داستان فردوسی فاصله دارد . پسری بر حسب تصادف در پارکینگ خانه ، توسط  پدرش  با ماشین زیر گرفته شده است .حالا خانواده تحت شعاع چنین حادثه دهشتناکی سعی به ادامه زندگی دارد.  پدر و مادر دچار بحران هویت شده اند و دخترِدر شرف ازدواجشان نیز دچار سردرگمی و بلاتکلیفی شده است. مادر حالا مخالف ازدواج دخترش شده و در دل نیز شوهر را مقصر حادثه می داند اما هیچ بر زبان نمی آورد و سکوت پیشه کرده است. چندی بعد پدر دفتر خاطرات پسرش را می خواند و به درگیری های ذهنی و مکنونات قلبی وی پی می برد و درمی یابد که پسر تا چه اندازه از آنها فاصله داشته است. در اواخر ماجرا هم با یک شخصیت اضافه شده به داستان مواجه هستیم. یک قاضی بازنشسته که پسرش را در برحسب انجام وظیفه لو داده ، وی اعدام شده است و حالا کم و بیش درگیر عذاب وجدان است. قسمت آخر البته هیچ ربطی به داستان ندارد در واقع قاضی- سروش طاهری- دقایقی روی صحنه میاید داستانی را  رو به مخاطبین تعریف می کند و می رود.

«چه کسی سهراب را کشت» روایت چگونگی به  قتل رساندن «ریتم» در یک نمایش و دفن کردن مخاطبینش زیر خروارها حرف است . بی اغراق می توان گفت حذف چهل دقیقه از نمایش هیچ خدشه ای به روند داستان وارد نمی سازد و دست کم می تواند آن را قابل دیدن کند.. دیالوگ ها به حدی یکنواخت است که می شود در سالن خوابید. روند نمایشی کند پیش می‌رود و حتا در بعضی جاها ایستا است. معلوم نیست چرا صحنه های دختر با سیامک، داماد آینده خانواده، باید اینقدر طولانی باشد. آن هم وقتی ارتباط بین شان ناپخته و بی پرداخت است. حتا شوخی های بی امان سیامک هم نچسب و کسالت بار از آب در آمده .نمایش مشکلات عدیده ای هم در« تعیین لحن» خود دارد. این نایکدستی به خصوص در صحنه پایان ناپذیرِ مواجه پدر با روانشناس به اوج خود می رسد. چرا شخصیت ها باید مخاطب را مورد خطاب قرار بدهد و هر یک رو به صحنه بیاستند و مانیفست وار روده درازی کند؟منطق روایی آن چیست؟

نمایش در مورد روبرو شدن بحران هویت و رویارویی با پدیده اجتناب ناپدیزی به نام مرگ است. اما نوع پرداختش شبیه به میان پرده های برنامه های روانشناسی تلویزیونی است. پر از دیالوگ هایی غربال نشده و اضافی  .یک و ساعت بیست پنج دقیقه روایتی که حلقه مفقوده ای به نام گره داستانی دارد .شرح حال خسته کننده و کش داری از  پدر غمگین و دچار وجدان درد و حرف و حرف و حرف.